La potasprés nun ye ferramienta prestoso si bramente quiés quedar como un rei de la xinta saborgoso, cierto, pero aforra tiempu. Y cuando'l tiempu ye escaso, tirar de la la cocina esprés pué solucionar más d'un surtíu. Yo trabayo muncho l'arroz que, en 2 minutinos quédame bárbaro. Sicasí, Arguiñano, nesti vidiu, suxere una bona fabada que, ta claro, con bonos ingredientes tien dequedar de muerte, y non como la ponen nos botes de fabes esos qu'anuncien pela televisión, con una vieya pelleya falando porcanciu castellano, cabo un home mayor: el maríu capáu, y un montañeru esfrecíu con tola pinta d'opositor a babayu neanderthal.
Veamos como fai Arguiñano la fabada, de la que, dacuando, menciona a un misteriosu "Fernando", que nun ye otro qu'un contribuyente al fiscu de la Confederación Helvético, vervigratia, Suiza. Llistu el mozu, sí.
Y pa postre, unes peres al vin. Diabéticos, asteneivos. Va en dos cachos.
y, p'acabu, va la otra. La verdá ye qu'apetez metese na cocina si el resultáu ye tan bono...
No hay comentarios:
Publicar un comentario